به طور کلی تعیین کمی مقدار پروتئین ها بر اساس یک روش واحد انجام نمی گیرد. انتخاب یک روش ، وابسته به نوع و ماهیت پروتئین ، ماهیت سایر ترکیبات نمونه پروتئینی ، سرعت مورد لزوم ، دقت و حساسیت آزمایش متنوع است. از روش های پرکاربرد تعیین کمی مقدار پروتئین ها می توان تست بیوره، لوری، برادفورد، اولترا ویولت و تست بیسین چونینیک‌اسید (BCA) را نام برد.
حداقل غلظت لازم از پروتئین در نمونه جهت تشخیص 10 میکروگرم در میلی لیتر (µg/ml) است. محدوده ای که کیت BCA قدرت تشخیص قابل اعتمادی دارد زمانی است نمونه پروتئینی در محلول غلظتی بین 31 تا 1000 میکروگرم در میلی لیتر (µg/ml) داشته باشد. بدیهی است تخمین مقدار پروتئین در نمونه های رقیقتر یا غلیظ تر از این محدوده با خطا همراه خواهد بود. جهت استحصال چنین مقداری از پروتئین از نمونه های زیستی به مقدار معینی از بافت گیاهی یا جانوری (5-10 میلی گرم)، سلول (105 تا 106 عدد) یا سرم (10 میکرولیتر) نیاز است.
اصول روش بدین صورت است که پروتئین می تواند در یک محیط قلیایی، مس دوظرفیتی(Cu2+) را به مس یک ظرفیتی(Cu1+) احیا کند (همانند واکنش بیوره) و در حضور bicinchoninic acid منجر به تولید رنگ ارغوانی شود. کمپلکس BCA و مس یک ظرفیتی، در طول موج 560 نانومتر جذب دارد که این طول موج (560 نانومتر) تداخل کمتری با عوامل دیگر ایجاد می کند.