سلول‌ها را می‌توان به چندین روش برای کشت آزمایشگاهی جداسازی کرد.از جمله مهم‌ترین آنزیم‌های مورد استفاده در فرآیند استخراج می‌توان به کلاژناز، تیریپسین ، دیسپاز یا پروناز اشاره کرد که ماتریکس خارج سلولی را می‌شکنند.
سلول‌هایی که به‌طور مستقیم از بافت هدف کشت داده می‌شوند به عنوان سلول‌های نسل اول (پرایمری) شناخته می‌شوند. اکثر کشت‌های سلولی به جز آن‌هایی که از تومور گرفته می‌شوند، طول عمر محدودی دارند. یک لاین سلولی نامیرا می‌تواند با ایجاد جهش تصادفی یا هدفمند به‌طور نامحدودی تکثیر گردد و به عنوان نماینده‌ای از انواع سلولی خاص پایه‌ریزی شود.
جداسازی سلول مزانشیم از بافت چربی: سلول های بنیادی مزانشیمی(MSCs) به دلیل ویژگی های بارزشان مانند تعدیل سیستم ایمنی، بازسازی بافتی، قابلیت تمایز چند رده ای توجه زیادی را به خود جلب کرده اند. استفاده از این سلول های بنیادی مزانشیمی در تحقیقات و بویژه بالین نیازمند تولید مقادیر زیاد از سلول های بنیادی مزانشیمی با تعداد پاساژ پایین در یک بازه زمانی کوتاه مدت است. ایجاد یک روش بهینه و استاندارد برای جداسازی سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی در مقادیر وسیع می تواند راه حلی برای این چالش باشد. این پروتکل یک روشی ترکیبی(هضم آنزیمی و خرد کردن مکانیکی) را به عنوان یک پروتکل استاندارد و به راحتی قابل کاربرد برای رسیدن به مقادیر قابل توجه از سلول های بنیادی مزانشیمی ارائه می دهد. ما بر این باوریم که ترکیب روش آنزیمی و مکانیکی می تواند میزان سطح در دسترس بافت چربی را افزایش دهد و در نتیجه هضم آنزیمی را تسهیل کند. استفاده از این روش مقدار کلاژناز مورد نیاز را کاهش می دهد و روی زنده مانی و قابلیت تمایزی سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از چربی نیز اثر اندکی می گذارد.