آزمون کشش (Tensile) یکی از آزمون‌های مخرب علم مواد است که در آن یک نمونه تحت اثر کشش تک محوری قرار گرفته و تا حد شکست مورد مطالعه قرار می گیرد. از جمله خواصی که به طور مستقیم از طریق آزمون کشش اندازه گیری می شوند عبارتند از مدول یانگ، مقاومت کششی نهایی و بیشترین افزایش طول. نتایج حاصل از آزمون به طور معمول برای انتخاب یک ماده به منظور کنترل کیفیت و پیش بینی اینکه چگونه یک ماده تحت انواع دیگری از نیروها، واکنش نشان می دهد، به کار می رود. نمونه مورد آزمون کشش، یک نمونه با سطح مقطع استاندارد 1cm*4cm است که داخل دستگاه قرار گرفته و تحت کشش قرار میگیرد تا تغییر شکل و شکست در نمونه رخ دهد. دامنه کاربرد آن ارزیابی خواص مکانیکی داربست های مختلف شامل هیدروژل و الیاف می باشد. ارزیابی توانایی پلیمرها در برابر حداکثر مقدار تنش کششی که هنگام کشش تحمل می کنند و در آن دچار شکست نمی شوند. آزمون فشار برای ارزیابی رفتار مواد تحت بار تک محوره فشاری مورد استفاده قرار می گیرد. گفتنی است امروزه پررنگ شدن نقش خواص مکانیکی بسترهای کشت سلول بر سرنوشت و کارکرد سلول های بنیادی و حتی سرطانی، اهمیت تعیین مدول های الاستیسیته مواد سازنده بستر را بیش از پیش نشان داده است. در مراحل اولیه آزمون ارتباط بین بار وارد شده و ازدیاد طول نمونه، به صورت خطی است. اگر نمونه ای در این ناحیه خطی تحت بار قرار گیرد، با برداشتن بار دقیقا به همان شرایط قبل از بارگذاری باز می گردد. این ناحیه، به ناحیه الاستیک معروف است. پس از این ناحیه، با افزایش بیشتر نیرو، ماده وارد ناحیه‌ی تغییر شکل پلاستیک می شود. در این ناحیه با برداشتن نیرو، ماده به شرایط قبل از اعمال نیرو باز نخواهد گشت. نقطه ای که در آن تغییر شکل از حالت الاستیک وارد پلاستیک می شود به «حد الاستیک، حد تناسب یا نقطه تسلیم» معروف است. تست کشش معمولا تا شکست قطعه ادامه می یابد تا نمودار نیرو- جابجایی و بعد از آن تنش-کرنش به شکل کامل به دست آید.
تفسیر و عواملی که باعث می شوند روی اجرا فیدبک کاذب داشته باشیم (علل تکرار، چگونگی و نحوه گزارش آن)
- نمونه دارای نقص ظاهری باشد (دارای پارگی وسوراخ های ریز باشد).
- ممکن است که نمونه دارای نقص میکروسکوپی باشد.
در تمامی این حالات نیاز به تکرار و یا تهیه نمونه جدید می باشد.
تصویر محصول
